Wanneer je Richard Kofi ontmoet dan ervaar je een gesofisticeerde persoon.

Een boomlange jongeman in de bloei van zijn leven met een zeer rijke persoonlijkheid.

Hij heeft cultuurwetenschappen gestudeerd en is tentoonstellingsmaker bij het Nationaal Museum van Wereldculturen. (Tentoonstellingsmaker valt een beetje tussen educator en curator in.)

Tekst en fotografie; Angelica Obino

En heeft al aardig wat passen gemaakt in de wereld van de autonome beeldende kunst met zijn eigen werk. Voor zijn eigen kunst is hij volledig autodidact. Dit oogst bij mij grote bewondering . Niet alleen daarom is zijn kunst, kunst met een grote K, het is ook een bijna neverending project met diepgang en met grote Taak voor de mens en mensheid. Niet los te zien van jou en mij en dat waarvan wij allen deel uit maken.

In een artikel dat ik online las in  november 2017 van Media Diversified las ik een mooi citaat dat mij tijdens de ontmoeting met Richard en zijn werk in Notre Dame des Arts een dag voordat de tentoonstelling zou sluiten op 26 mei 2018, niet losliet.

“ The master’s tools will never dismantle the masters’s house. They may allow us to temporarily beat him at his own game, but they will never enable us to bring about genuine change”

Audrey (Audre) Geraldine Lorde ( 1934-1992)  was een Caraïbisch-Amerikaanse schrijfster, activiste, feministe , dichteres die in haar werk feilloos het onderdrukkingsprincipe van  identiteit van de gekleurde mens beschreef.

Onze leuke multiculturele samenleving  en haar kunstzinnig curriculum steekt  net zoals alle mooie Westers Europese  erg bleekjes af bij de realiteit dat onze samenleving en kunstgeschiedenis is doorwrocht van koloniale processen die hun impact doorvoelen tot op de dag van vandaag.

In The Spirit of Collection die Richard Kofi  heeft samen gesteld uit zijn eigen werk, zijn vergeten verhalen, objecten en personen in de rol van de hoofdpersonages geplaatst. De meeste van hen zijn in hun originele materiële vorm al verdwenen, vergaan of vernietigd, maar hun spirit leeft voort in folklore en volksverhalen. Zijn kunstwerken geven hen weer een eigentijdse, materiële vorm die de agency, verbeeldingskracht en het zelfvertrouwen van hun oorspronkelijke karakter laat zien. De hoofdpersonen stammen uit een tijd dat ongelijkheid en vrijheid nog bevochten konden worden.  Hij haalt ze terug uit zijn studies en zijn boekenverzamelwoede. En herinstalleerd ze op een podium van de moderne kunst. Alwaar ze in mijn optiek ook horen te staan.

 

“Mijn hoofdpersonen helpen me in een zoektocht naar nieuwe narratieven over hoe gender, seksualiteit en zwart-zijn eruit zien zonder systemen van dominantie, ongelijkheid, racisme, slavernij en neokolonialisme. Mijn werk zoekt naar een manier om mannelijkheid van machismo/ machoisme, spiritualiteit van mysterie en dood van angst te bevrijden. Tevens verenigt de serie wereldlijke vraagstukken met spirituele en emotionele vraagstukken over belonging , authenticiteit en empowerment.”  (Richard Kofi in eigen woorden).

Over het jezelf schrijven in het universum; je eigen realiteit scheppen werken positief op het erkennen van mensen met een Afrikaanse oorsprong. Het Westers perspectief op kunst is achterhaald. Onze multiculturele samenleving is niet wit ;Witheid is niet langer de norm.

Het wordt tijd dat men inclusief gaat redeneren over de diversiteit in de kunst”; wordt er gesteld in een interview dat is te horen op de site van Richard.

Vanuit deze Afro futuristische denkwijze kan men als weldenkend kunstcriticus er niet om heen. We moeten onszelf dekolonialiseren; we moeten opnieuw herijken en herwaarderen. En dat wel bewust en actief en radicaal; ons begripsvermogen wordt vervormd en gepusht in de brainwash van en door witte musea en culturele  instellingen waarin koloniale processen ons een geschiedenis en cultuurgeschiedenis beeld voorschotelen wat we al generaties aanvaarden voor waarheid, daarmee ons blind starend op een kleine witte vlek in een veelkleurige samenleving die voort moet  zonder de bal met ketting van het niet langer valide verleden.

Dit is een heidens karwei want wat wij nu als waardevol taxeren in musea zal zijn centrale positie moeten afstaan aan minder witte kunst om zo het realistischere evenwicht te herstellen. Tendentieuze opvattingen omtrent Multiculturele kunstuitingen zullen moeten worden verlaten en opnieuw gelabeld. Men kan niet alle kunst uitingen van andere origine in een collectie plaatsen die voor velen een verzameling gaan betekenen die gebaseerd is op trauma en onderdrukking. Het her evalueren van de context, hoe het in de collectie is gekomen en hoe gecatalogiseerd en gewaardeerd om zijn bildung is essentieel.

Tijdens de zomervakantie blijkt hoezeer dekolonialisering een zorg is in onze culturele opvattingen; zie hiervoor https://www.gelderlander.nl/arnhem/arnhemmer-belaagd-om-reactie-op-zwarte-bediende-in-ah-filiaal~a56dc1d3/

Richard tracht  via zijn deelname in het collectief HUN de identiteits vragen gestalte te geven via een breder publieke deelname. De Slogan van HUN:” Ken jij hun? wie ken je dan? Ken jij hun beter dan ik?”

Hun brengen kunstenaars uit verschillende disciplines samen en onderzoeken het raakvlak. Als voorbeeld op een makersdag gaan de deelnemers opzoek naar de vaste grond onder hun voeten. Dit nemen ze als basis om de verre gronden die ons omringen verder te onderzoeken.

In een wereld die constant in verandering is, lijkt er steeds minder oog voor de esthetiek van het dagelijks leven. Hun vindt dat we daar iets aan moeten doen! Daarom gaan ze op onderzoek uit. Op zoek naar Esthetische vormen in het dagelijks leven, en naar hun schijnbare tegenpolen natuurlijk. Want dingen die soms lijnrecht tegenover elkaar lijken te staan vinden elkaar vaak in hun kwetsbaarheid.

Meer lezen over kunst? Abonneer je hier (kosteloos) op het onlinekunstmagazine, KLIK HIER

Deel deze pagina via:
Geplaatst door: Roel Elbers
Op: 11 December 2019